17. Świąteczna gorączka

It's The Most Wonderful Time Of The Year

Przeszłam, prawie niezauważona przez szkolne korytarze, by znaleźć się w Wielkiej Sali, przesyconej zapachami niebanalnych potraw. Skrzaty domowe i tym razem nie zawiodły i przyrządziły posiłek pożegnalny z największym staraniem. Na dniach miały rozpocząć się ferie świąteczne, więc wszyscy uczniowie wyglądali na podekscytowanych. Świąteczna gorączka odbiła się również na wystroju pomieszczeń zamkowych. Wielka Sala stanowiła centrum bogactwa z gigantyczną choinką, przystrojoną bombkami, girlandami i lewitującymi świeczkami aż po sam czubek. Nad nami, niebo wypuszczało z chmur płatki śniegu opadające leniwie na nasze ramiona. Zdawało się, że w całym zamku tylko lochy nie zostały przystrojone. Nawet mimo interwencji profesora Werenda, która polegała na wystrojeniu całego zimnego lochu, różnokolorowymi lampkami, Snape tak się zdenerwował, że Michael zamiast bez lampek, wrócił w nie zawinięty. Tak, więc lochy nadal ziały zimnem i brakiem świątecznego nastroju.

— Muszę jeszcze kupić prezenty dla Rona, bliźniaków, profesor McGonagall... — wymieniała Hermiona, spoglądając na swoją świąteczną listę zakupów i wykreślając osoby, którym już zakupiła podarek.

— Czyli mam rozumieć, że wybierasz się ze mną na Pokątną? — spytałam, obrzucając brązowowłosą radosnym wzrokiem. Do mojego nosa dotarł zapach świeżej muffinki z czekoladą, więc nie czekając, aż ktoś sprzątnie mi ją sprzed nosa, wzięłam ją, oblizując się ze smakiem.

— Na to wygląda — mruknęła. — Gdzie się podziewają chłopcy? Jeszcze godzina i wyruszamy!

— Wydaje mi się, że jak wychodziłam z Pokoju Wspólnego, to jeszcze się pakowali. Oczywiście, przy okazji narzekając na Malfoy'a. Ron wywęszył coś wczoraj i nie przestaje o tym mówić. — Westchnęła Ginny. Byłam ciekawa, o czym dowiedział się Rudzielec, lecz moje rozmyślania przerwało nagłe pojawienie się Debby, w towarzystwie Draco, którzy stanęli przy mnie ze skruszonymi minami. W sumie blondyn nie wydawał się pełen poczucia winy, a raczej znudzony tym, co wymyśliła jego partnerka.

— Możemy porozmawiać? — spytała dziewczyna, nie odrywając ode mnie wzroku. Zauważyłam jednak, że wykręca palce ze zdenerwowania. Skinęłam pospiesznie głową i powędrowałam za nimi, aż do drzwi głównych.

— O co chodzi? — Skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej. Nie oczekiwałam od nich czegoś spektakularnego. Ostatnio często się sprzeczaliśmy, głównie z powodu Lucjusza. Draco nadal prawdopodobnie obwiniał mnie o częściowy rozpad ich rodziny, jednak nie było to moją winą. Pewnie ktoś już mu doniósł, że byłam pod wpływem czarno-magicznego zaklęcia i nie mogłam zachowywać innej postawy.

— Chciałam... — zaczęła Debby, spoglądając kątem oka na swojego chłopaka. — To znaczy chcieliśmy przeprosić. Nie chcę by ta ciągła złość niszczyła naszą przyjaźń — mruknęła, obejmując mnie. Westchnęłam cicho i spojrzałam na Dracona. Jego stalowo-szare tęczówki nie wyrażały żadnego uczucia. Nadal były chłodne i brzmiała w nich stalowa nuta dystansu, jednak kiedy oderwałam się od przyjaciółki i podeszłam do niego, również obdarzył mnie czułym gestem. Był on może mniej odważny, niż czyn Debory, aczkolwiek i tak podziwiałam jego wkład w przeprosiny. Posłałam im nieśmiały uśmiech i zaczesałam niesforny kosmyk za ucho.

— Więc święta... Spędzacie je razem? — spytałam.

— Tak. Draco i ja będziemy tegoroczne święta urządzać u mnie. Oboje uznaliśmy, że będzie to najbezpieczniejsze wyjście z sytuacji i dla niego i dla jego matki i ojca. Moi rodzice nie mieli nic przeciwko temu, więc... Tak, spędzamy je razem — odparła podekscytowana Debby.

— Więc oczekujcie, że przyślę wam prezenty! Merlinie, moja lista wydaje się większa, niż lista Hermiony, a uwierzcie mi, że to jest czyn wysoko ponad normę. — Parsknęłam śmiechem. Faktycznie, gryfonka uwielbiała sprawiać innym ludziom upominki, w czym przypominała czarodziejski odpowiednik Matki Teresy, jednak za to ją pokochałam. Za uczynność, miły gest i chęć niesienia pomocy ludziom.

— A ty gdzie spędzasz święta, Black? U Wieprzleja? — sarknął Draco, za co dostał kuksańca w żebra od Debory.

— Nie do końca. Tegoroczne święta spędzamy na Grimmauld Place. Nora jest zbyt mała i obawiam się, że nie pomieściłaby tak sporej ilości zaproszonych. Wy oczywiście w każdej chwili możecie wprosić się na doskonałe ciasto makowe Pani Weasley. Ron mówił, że każdego roku wychodzi jej genialne, więc to jedna z rzeczy, na które nie potrafię się doczekać — rzekłam, wprawiając w zachwyt swoją przyjaciółkę i wywrócenie oczami u ślizgona.

— Więc, Wesołych Świąt, Jenny. Pisz do nas! — Deborah ucałowała mnie, po czym do tego samego zmusiła blondyna. Jeszcze przez drogę powrotną do stołu Gryffindoru naśmiewałyśmy się z jego zarumienionych policzków. Kiedy usiadłam obok Miony i Ginny, te rzuciły mi zaciekawione spojrzenia.

— Koniec wojny. Wszystko wraca ku lepszej drodze — odparłam, zwracając głowę ku idącym w naszym kierunku chłopakom. Wyglądali na pełnych energii. Tak też zjedli śniadanie; szybko i sprawnie. Potem ruszyliśmy zabrać nasze walizki z wejścia głównego, przy którym spotkałam profesora Werenda i Snape'a.

— Mam nadzieję, że pojawią się panowie na naszej Wigilii. Nie może nikogo zabraknąć! — rzuciłam, posyłając im czarujący uśmiech.

— Ja z pewnością się pojawię. Już dawno nie widziałem Molly, a muszę koniecznie poznać resztę jej gromadki. Co do Seva, muszę go zmusić, więc mam nadzieję, że mi w tym pomożesz. — Puścił mi oczko, z czego obydwoje zanieśliśmy się śmiechem. Snape wypuścił powietrze i wybrzdąkał coś pod nosem.

— Proszę się tak nie boczyć, profesorze. Do zobaczenia! — Pomachałam obydwu na pożegnanie, po czym dogoniłam swoich przyjaciół, którzy szli już prostą drogą przez bramę. Pogoda dopisywała, chociaż mróz jaki nas owiał był chwilowo nie do zniesienia. Słońce przebijało się przez chmury, wokół zebrał się śniegowy puch. Wszystko było nim okryte, niczym białym prześcieradłem. Nad nami szybował Fawkes. Kiedy uniosłam głowę ku górze, pikował ku nam, by usadowić się na moim ramieniu. Dotknęłam jego płomiennych piór. Zadrżał przyjemnie.

— Jak się masz? — szepnęłam do niego. Poruszył swoją głową i mrugnął kilkakrotnie. Zauważyłam w jego oczach szacunek i coś, co wśród ludzi nazywaliśmy po prostu pożegnaniem. Uśmiechnęłam się jak gdyby sama do siebie i obserwowałam jak ptak zrywa się do lotu i znika pomiędzy wieżami. W końcu doszliśmy do Express Hogwart, przy którym stał już Hagrid.

— Cześć dzieciaki! Cholibka, już tak dawno was nie widziałem. Mogliście przynajmniej wstąpić na kubek herbaty! — ryknął, wynurzając się spośród chmary uczniów, wchodzących do przedziałów w wagonach. — Jenny! Patrzcie jak wyrosła! Ostatni raz cię widziałem na fotografiach. Podobna jesteś do matki, niech skonam!

— Fotografiach? Skąd je wziąłeś? — spytałam zaciekawiona.

— Eee... Za długi jęzor, stanowczo za długi — mruknął, jak gdyby sam do siebie, ale doskonale mogłam go usłyszeć. — Syriusz pokazywał nam kiedyś, przy Ognistej. Ależ cię chwalił!

Hagrid blefował. W każdym bądź razie nie było prawdy w jego słowach, a już na pewno nie zauważyłam jej w momencie, kiedy na jego czole pojawiły się kropelki przezroczystego potu, a jego usta zaczynały mówić rzeczy, które nie chciały z nich wyskakiwać.

— To... Do zobaczenia na Wigilii. Mam nadzieję, że ucieszycie się z prezentów. No... Także to... Miłej podróży! — odparł, znikając w tłumie. Zmrużyłam oczy i spoglądałam jak oddala się z każdą sekundą. W końcu, kiedy usłyszałam gwizd pociągu weszłam, poszukując przyjaciół w wagonach. Kiedy ich znalazłam, włożyłam walizkę na półkę i usiadłam pod oknem, obserwując, jak maszyna zaczyna ruszać. Przez szybę migały lasy, osady, polany, aż w końcu docieraliśmy do upragnionego celu. Nie wiedziałam ile czasu minęło. W pociągu było cicho; Ginny wyszła szukać Dean'a, Hermiona czytała książkę, Harry i Ron rozmawiali o nadchodzącym meczu Quiditcha, który miał się odbyć kilka dni po przerwie świątecznej. W międzyczasie kupiłam sobie Fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta i dwa pudełka czekoladowych żab. Otwierając jedno z pudełek żaba wyskoczyła zbyt szybko, bym mogła zrozumieć, o co chodzi w tym smakołyku.

— Musisz uważać następnym razem. Lubią uciekać — powiedział Harry. — Poza tym, zobacz, kogo masz na karcie.

Spojrzałam i rzeczywiście na magicznej karcie znajdował się ktoś taki, jak Bran Krwiopijca. Z początku pomyślałam, że to jakiś wampir, jednak przewracając kartę na stronę z opisem, moje myśli się rozwiały.

„Olbrzym zamieszkujący szczyt zaczarowanego zamku. Bran szlifował kości swoich ofiar. Jadł chleb, popijając go krwią człowieka. Zabity przez odważnego Jacka.”

Przełknęłam ślinę. Co jak co, lecz karta do uroczych nie należała.

— Ale heca! Ona ma Brana Krwiopijce! Jest pierwszy w talii! Mam ich chyba z trzy, o ile nie mniej — krzyknął Ron. Zachichotałam i spojrzałam na Harry'ego, który brał się za otwieranie drugiego.

— Tylko mi nie mów, że to kolejny z czarowników, którzy mają obsesję na punkcie rozdrabniania swoich ofiar i gotowania z nich posiłków — mruknęłam posępnie. Na szczęście druga postać okazała się łagodniejsza, od poprzedniej.

— Dymphna Furmage – czarownica uprowadzona przez chochliki kornwalijskie. Zakończyła swoje krótkie życie (lat 86) w strachu przed nimi. Faktycznie, krótki żywot — odparł Harry, oddając mi kartę.

— Co to te całe chochliki? Jakieś gryzonie? — spytałam, spoglądając tym razem na zaciekawioną Hermionę. Wybudziła się z transu czytania jakieś kilkanaście minut temu, kiedy czytałam historię Brana Krwiopijcy.

— Chochliki kornwalijskie to małe, bardzo denerwujące stworzenia. Mierzą do ośmiu cali, wydają piskliwe i bardzo wysokie dźwięki. Wyglądem minimalnie przypominają mugolskie wróżki, wiesz, coś takiego, jak Dzwoneczek, lecz one są niebieskie, złośliwe i bardzo lubią psocić. Nasz nauczyciel Obrony przed Czarną Magią pokazywał nam je na drugim roku.

— Żałuj, że nie widziałaś tego widowiska! Lockhart tak się wystraszył, że kiedy je wypuścić z klatki i one zaczęły wariować i wszystko niszczyć, to schował się do swojej nory i nie wystawiał nosa, póki nie usłyszał, że już po wszystkim — powiedział Ron, chichocząc pod nosem. Hermiona zmroziła go wzrokiem.

— Wiadomym było, że Lockhart nie był żadnym utalentowanym czarodziejem, ale ty też nie popisałeś się umiejętnościami, Ronaldzie — mruknęła, znowu chowając nos w książce. Ron sposępniał i zaczął zaglądać przez okno, a Harry wzruszył ramionami i posłał mi spojrzenie, mówiące Dzieci... Skinęłam głową i zajęłam swoje myśli nadchodzącym czasem wspólnego świętowania.

~*~

Kiedy dotarliśmy z powodzeniem na Grimmauld Place 12, oczywiście podwiezieni przez niezawodnego forda anglię, który trzy razy stawał by obsypać przechodniów drastyczną falą spalin samochodowych. Wchodząc do mieszkania po raz pierwszy poczułam klimat rodzinnych świąt. Wszędzie czuć było zapachy wigilijnych potraw, w rogu stała wielka choinka ozdobiona masą strojników, a zaraz obok choinki pojawił się Syriusz, uśmiechając się łobuzersko. Rzuciłam walizki i od razu objęłam ojca, stęskniona do granic możliwości.

— Tato! Stęskniłam się za tobą! Nawet nie wiesz, jak bardzo! — odparłam rozradowana. — Tak w ogóle, to zapomniałam ci podziękować za wspaniałą sukienkę. Przydała się.

— To dobrze! Puszczaj, bo mnie udusisz! — sapnął, aczkolwiek kiedy go wypuściłam jego śmiech rozbrzmiewał w całym pomieszczeniu.

— No, nareszcie jesteście! Martwiłam się o was. Arturze, czemu tak długo?! — krzyknęła Pani Weasley, wychodząc z kuchni. Kiedy nas zobaczyła, objęła wszystkich, wycałowała i dopiero wtedy stanęła przed mężem.

— Grzebali się. Zanim pozbieraliśmy wszystkie walizki minęło sporo czasu. Ginny musiała pożegnać koleżanki, Ron oczywiście zapomniał w przedziale różdżki...

— Nic nie zapomniałem! Po prostu, wyślizgnęła mi się z kieszeni! — krzyknął Rudzielec, oznaczając swój protest.

— Nie ma jeszcze nikogo? — spytała Hermiona, siadając na krześle przy wielkim stole, posłanym białym i odświętnym obrusem.

— Fred i George są na Pokątnej, Remus i Tonks też wpadną przed pierwszą gwiazdką. Co do Severusa, Albusa, Minerwy i reszty nie mam pojęcia — mruknęła gospodyni i wróciła do swoich poprzednich zajęć. Spojrzałam na tatę, a ten od razu wyczuł, o co mi chodzi.

— Niech zgadnę. Chcesz się wybrać na Pokątną? — mruknął, zakładając skrzyżowane ręce na piersi.

— Właściwie to chcemy — wskazałam na mnie, Hermionę i Ginny. — Chłopcy nawet nie chcą słyszeć o zakupach, a my musimy się wybrać po prezenty gwiazdkowe. Tato, to już jutro, a ja nie mam właściwie nic, co mogłabym komuś wręczyć.

Spojrzał na mnie, potem zerknął na dziewczyny. Zastanawiał się, czy dobrym pomysłem byłoby nas puścić same. Skąd to wiedziałam? Ponieważ w jego spojrzeniu było przerażenie. Bał się, że jak puści nas same, ktoś nas zobaczy i zorientuje się, że jesteśmy łatwym celem. Myśląc o kimś, miał na myśli Śmierciożerców, bądź ludzi mojego dziadka.

— Dobrze, ale ktoś z wami pójdzie — powiedział i wsypał garść proszku Fiuu do kominka, po czym wsadził do niego tylko głowę.

— Albusie, czy możesz wysłać tu kogoś? Dziewczyny bardzo chciałyby wybrać się na Pokątną, a doskonale wiesz, że niebezpiecznie byłoby je wysyłać samotnie — odrzekł mój ojciec, po czym dziękując za zgodę dyrektora, odszedł w bok czekając na „szczęśliwego” wybrańca. Po chwili płomienie rozbłysły, a z kominka wyszedł Snape.

— Żartujesz... — mruknęłam, łapiąc się za głowę. Ron parsknął śmiechem, a Harry mu potowarzyszył.

— Black, zachowuj się. Myślisz, że chce mi się łazić za głupimi dziewuchami po sklepach z gwiazdkowymi bzdetami? Tutaj cię rozczaruje, ale nie — warknął, stając obok nas. — Będziecie tak stać jak trzy sieroty, czy zamierzacie się ruszyć? Nie zamierzam siedzieć na Pokątnej do wieczora i wysłuchiwać waszych zwierzeń.

Ojciec wywrócił oczyma. To było do przewidzenia, że Dumbledore wyśle kogoś, kto najlepiej zna się na obronie mojej osoby. Tak więc po chwili, wszyscy czterej wskoczyliśmy do kominka i zniknęliśmy w płomieniach, każdy z osobna krzycząc „Na Pokątną!”

~*~

Kiedy zjawiliśmy się w samym środku wielkiego rozgardiaszu, omal nie przewróciliśmy staruszki, nie staranowaliśmy jakiegoś czarodzieja ze stertą prezentów i prawie nadepnęliśmy jakiegoś czarnego kota, który wyglądem mówił obserwatorowi, że dopiero co wyskoczył z kominka. Na samym początku wszyscy wybraliśmy się do Banku Gringotta, by wziąć swoje oszczędności, przeznaczone na cele świąteczne. Snape nie był zadowolony, kiedy trafiło na moją kolej, gdyż pieniądze w skarbcu należały zarówno do mnie, jak i do ojca, więc nie miałam sumienia brać większej ilości, po czym rozmyślałam się i brałam o knut więcej. Kiedy już zdołali mnie stamtąd wyciągnąć, pierwszym sklepem był „Czarodziejskie niespodzianki Gambola i Japesa”, gdzie bliźniaki często urządzali masowy zakup swoich ulubionych gadżetów do rozbawiania ludzi. Kupiłam im magiczne fajerwerki, które zaraz po wypuszczeniu, wystrzeliwały obraz ludzi, których najbardziej nie lubimy. Zawsze moglibyśmy się przy tym pośmiać, a Fred i George do śmiechu byli niezbędni. Zaraz potem wybraliśmy się do księgarni „Esy i Floresy”, która słynęła z kunsztownego doboru ksiąg dla zainteresowanych. Kiedy Hermiona stała przy regale z księgami zaczynającymi się na literę „N”, ja dyskretnie ją minęłam i zaczęłam prawdziwe wariactwo zakupowe. Snape stał przy ladzie i przyglądał mi się, co rusz wywracając oczyma. Hermionie wybrałam książkę „Powstanie i upadek Czarnej Magii”, Neville'owi „Śródziemnomorskie magiczne rośliny wodne i ich właściwości”, natomiast Lunie zakupiłam „Przewidywanie nieprzewidywalnego: jak uchronić się przed wstrząsami”. Przy ostatnim podarunku zachichotałam, ponieważ tytuł idealnie odzwierciedlał charakter Lovegood. Też była wyjątkowo nieprzewidywalna. Kiedy ruszyłam z trzema tomami do kasy zauważyłam wyjątkowo ciekawą książkę, która zaintrygowała mnie nie tylko tytułem, ale także dopasowaniem do pewnej osoby. Sięgnęłam po nią i uśmiechnęłam się pod nosem. Tak, to idealny prezent dla niego, pomyślałam. Ruszyłam więc do kasy i zapłaciłam, wysyłając wszystkie pakunki do swojego pokoju, na Grimmauld Place. Po udanych zakupach w księgarni, wstąpiłam do „Markowego sprzętu Quiditcha” i kupiłam Harry'emu zestaw stroju do Quiditcha z wyszytym imieniem i kolorami Gryffindoru. Słyszałam ostatnio, jak bardzo o tym marzył, więc skoro ani Miona, ani Ginny tego nie wykorzystały, to czemu ja nie mogłam? Ronaldowi kupiłam wyjątkowo mocną pałkę, wykonaną z najlepszego drewna. Potem nastąpiło już totalne rozproszenie na ulicy i Snape tylko się modlił, żebyśmy trzymały się razem. Ginny kupiłam w sklepie Madame Maklin – Szaty na wszystkie okazje”, wyjątkowo jedwabisty płaszcz wyszczuplający. Kiedy się go nałożyło, sylwetka od razu przybierała inny kształt. Draco kupiłam złoty znicz z wygrawerowanym smokiem. Prezent dla Debby musiałam niestety zrobić samodzielnie, lecz była to tylko kwestia czasu. Państwu Weasley kupiłam zestaw srebrnych sztućców, na każdą okazję, które same się czyściły i lśniły swym blaskiem przez długie lata. Michaelowi i profesor McGonagall kupiłam pióra; profesorowi Werendowi czarne, samopiszące, z czarnym atramentem, a pani profesor brązowe z szarymi pasmami, odzwierciedlającymi delikatność i zręczność w pisaniu. Tonks kupiłam jaskrawo-różowy szalik, który odzwierciedlał jej niepohamowaną energię. Remusowi kupiłam woskową figurę w kształcie wilkołaka, która gdy tylko nadchodziła pełnia, wyła do księżyca.

— Black, powiedz mi, że to twoja ostatnia głupia zabawka — warknął Snape, zaczepiając mnie w aptece. Przed chwilą gdzieś zniknął, wmawiając mi, że poszedł poszukać Hermiony i Ginny, lecz kiedy patrzyłam przez okno, znikał w Centrum handlowym Eeylopa”.

— Kupiłam profesorowi Dumbledore'owi miód pitny. To dobry prezent? — spytałam, podając mężczyźnie butelkę. Skinął prawie niezauważalnie głową i spojrzał przez okno. Do apteki weszły dziewczyny, mówiąc, że tutaj też muszą zrobić zakupy.

— To wy tu siedźcie. Nigdzie macie się nie ruszać, czy to jasne? — powiedział, spoglądając na nas stalowym wzrokiem. Skinęłyśmy głowami, a wtedy on wyszedł. Stanęłam przy szybie, przyglądając się czarnowłosemu, który wyszedł na spotkanie Narcyzie Malfoy.

— Ślepa miłość — mruknęłam, jak gdyby sama do siebie. Para wybrała się do kawiarni kilka przecznic stąd, a ja stałam przy oknie, dopóki nie poczułam ciepłej ręki Rudej, na moim ramieniu. Skończyłyśmy zakupy, więc wyszłyśmy z apteki, lecz kiedy przekroczyłyśmy próg, spotkała nas niemiła niespodzianka.

Śmierciożercy wtargnęli na ulicę Pokątną.